سدها از جمله سازههاي زيربنائي تأمين آب به‌ويژه در دورههاي خشکسالي هستند. چنانچه بهرهبرداري از مخازن بهينه باشد،‏ اهداف سد به نحو مطلوبي تأمين ميشود. ولي از آنجاکه بهرهبرداري بهينه از سيستمهاي بزرگ منابع آبي،‏ وقتگير،‏ پيچيده و بعضاً دست نيافتني است،‏ استفاده از روشهاي جايگزين مدلهاي بهينهسازي که با دقت قابل قبول،‏ امکان رسيدن به جواب مناسب نزديک به بهينه را داشته باشند،‏ راه حل مناسبي به‌نظر ميرسد. در اين تحقيق عملکرد دو مدل شبيهسازي WEAP و MODSIM،‏ با مدل بهينهسازي غيرخطي Lingo،‏ براي يک سيستم تکمخزنه و سپس يک سيستم چندمخزنه در يک دوره خشک مورد بررسي قرار گرفته است. براي بررسي نحوه عملکرد مدلها،‏ از مقايسه چند معيار توسعه يافته جهت بيان کارآيي سيستم مخازن استفاده شده است. نتايج حاکی از آن است که در بهرهبرداری تک مخزن چنانچه هدف رسيدن به اعتمادپذيری حجمی مطلوب باشد،‏ میتوان از مدلهای شبيهسازی به‌جای مدلهای بهينهسازی استفاده كرد. استفاده از مدلهای شبيهسازی منجربه افزايش 38 درصدی معيار کمبود نسبی میشود،‏ حال آنکه مقدار معيارهای اعتمادپذيري زمانی،‏ برگشتپذيری و آسيبپذيري يک سيستم در مدلهاي شبيهسازي اختلاف زيادي (حدود 2 برابر) با مدل بهينهسازي دارند. در بهرهبرداري چند مخزنه نيز،‏ اختلاف اعتمادپذيري حجمي و برگشتپذيري مدلهاي شبيهسازي و بهينهسازي به‌ترتيب 25% و40% است. در مورد ساير معيارها،‏ اختلاف دو مدل از 300 درصد نيز تجاوز مي‌كند.